Aprende máis sobre a lingua de signos

Neste campo de estudos, o uso dunha letra “X” maiúscula na palabra “Xordo” denota pertenza á comunidade de xordos e o emprego dunha lingua de signos como primeira lingua ou de uso preferente. O uso dun “x” minúsculo na palabra “xordo” fai referencia a persoas que padecen unha perda auditiva diagnosticada, pero que poden non considerarse membros da comunidade de xordos e poida que non utilicen unha lingua de signos ( ver “Signed Languages in Education in Europe – a preliminary exploration”, Lorraine LEESON, Dublín. Consello de Europa. 2006).

Non. Os fillos de persoas xordas a miúdo aprenden a lingua de signos; a lingua de signos nativa dos seus pais será a súa primeira lingua, antes ca calquera outra lingua oral. Ademais, os pais e os irmáns de nenos xordos aprenderán a lingua de signos para facilitar a comunicación. Tamén existen persoas que aprenden lingua de signos no seu tempo libre porque teñen amigos que a utilizan, porque desexan converterse en intérpretes ou porque simplemente están interesados en aprendela.

Non. Hai moitas variedades. Mesmo pode haber máis dunha lingua de signos nun país, tal e como ocorre coas linguas orais. Por exemplo, en Bélxica utilízanse dúas linguas de signos (a lingua de signos belga francófona e a lingua de signos flamenca) ou en España (a lingua de signos española e a catalá). Ademais, hai diferentes linguas de signos en países onde se fala o mesmo idioma, como é o caso de Reino Unido e Irlanda. Isto débese a unha evolución histórica que difire das linguas orais.

Si, as linguas de signos pertencen a familias. Por exemplo, a lingua de signos austríaca ou a neerlandesa son máis fáciles de entender para alguén que sabe lingua de signos alemá que para alguén que sabe lingua de signos italiana. En contraste, a británica é moi diferente a calquera outra lingua de signos europea e tan só se relaciona coa australiana.

Existe un sistema de comunicación internacional chamado Sistema de Signos Internacional (SSI). A miúdo se utiliza en conferencias internacionais e reunións con participantes que non comparten unha lingua de signos común. Esta lingua auxiliar é utilizada como lingua franca entre usuarios de lingua de signos de diferentes países, así como en conversas espontáneas. Con todo, non é posible comparala co esperanto, xa que este sistema non é unha lingua en si. Non conta cunha gramática nin cun léxico, unha gran parte deste componse de xestos que teñen significado unicamente dentro dun contexto e fai uso do vocabulario procedente da lingua materna do usuario. Isto significa que os signos se explican e que a miúdo se utiliza máis dun signo para describir un concepto con obxectivo de asegurar a claridade.

Non. Son linguas completamente desenvoltas coa súa propia gramática e sintaxe. Tal e como ocorre en calquera lingua, hai frases feitas difíciles de traducir e certas palabras/signos que non teñen unha tradución literal noutra lingua (de signos).

Isto é difícil de responder. Non existen estatísticas fiables nos Estados membros. Estímase que na Unión Europea hai 750.000 usuarios de lingua de signos. De media, as persoas que utilizan a lingua de signos son aproximadamente o 0,1 % da poboación de calquera país, sen incluír as persoas que aprenden a lingua de signos como segunda lingua ou fillos de pais xordos ou outros membros da familia. En Finlandia hai aproximadamente 5000 usuarios de LS; en Francia 100.000 e en Romanía de 20.000 a 30.000.

O Ministerio de Educación francés preparou unha adaptación dalgunhas partes do Marco (na súa versión francesa) para lingua de signos francesa, en particular os niveis comúns de referencia e os descritores.